W zależności od czasu, w jakim dochodzi do rozwoju zaburzeń metabolicznych wynikających z bezwzględnego lub względnego niedoboru insuliny w organizmie, inne są objawy i stopień ich nasilenia.

obraz kliniczny – cukrzyca typu 1

W przypadku cukrzycy typu 1 objawy narastają w ciągu kilku dni lub tygodni. Do typowych objawów należą: wzmożone pragnienie i wielomocz, chudnięcie mimo nadmiernego łaknienia, ogólne osłabienie, skłonność do rozwoju kwasicy metabolicznej – ketozy, z możliwością wystąpienia śpiączki.
W 30 % przypadków po burzliwym początku, w 3-4 miesiącu choroby, dochodzi do przejściowej remisji, utrzymującej się średnio kilka miesięcy.
Do innych objawów klinicznych występujących u chorych z cukrzyca typu 1 należą: oddawanie moczu po spożyciu posiłku, ketonuria, powiększenie wątroby, kwasica ketonowa, paradontoza, polineuropatia, cechy uszkodzenia mięśnia sercowego w EKG, nefropatia, bóle brzucha, objawy odmiedniczkowego zapalenia nerek, retinopatia, dermatopatia cukrzycowa, grzybica skóry i błon śluzowych.
Szczyt zachorowalności na tę postać cukrzycy przypada na dzieciństwo i okres młodzieńczy (<20 r.ż.), ale może ona wystąpić w każdym wieku.

obraz kliniczny – cukrzyca typu 2

U 85% chorych cukrzyca typu 2, może przez wiele lat nie dawać żadnych istotnych objawów. Wynika to z faktu, że niedobór insuliny w tej postaci często narasta powoli i rzadko dochodzi do rozwoju ketozy. Ta postać cukrzycy niejednokrotnie pozostaje nierozpoznana przez wiele lat, ponieważ często hiperglikemia nie jest dostatecznie nasilona by wywołać zauważalne objawy (nadmierne pragnienie, wielomocz), ale wystarczająca do spowodowania zmian morfologicznych i czynnościowych. Dlatego pierwszymi objawami mogą być już powikłania: uporczywa czyraczność, zgorzel stopy, świąd sromu, nerwobóle. Nierzadko postać ta występuje u osób z otyłością, zaburzeniami lipidowymi we krwi, nadciśnieniem tętniczym, zwiększonym stężeniem kwasu moczowego we krwi, miażdżycą tętnic. Ta postać cukrzycy występuje zwykle u osób > 40 r.ż