Co to jest cukrzyca?

Cukrzyca (Diabetes mellitus) to przewlekła choroba, której bezpośrednią przyczyną jest względny lub całkowity niedobór insuliny. Względny niedobór insuliny może wynikać z zaburzeń jej wydzielania lub nieprawidłowości działania insuliny. Dokładne tłumaczenie nazwy łacińskiej choroby – Diabetes mellitus – to ‘słodkie przeciekanie’. A wynika ona z faktu, że niedobór insuliny prowadzi do zaburzeń w zakresie wykorzystania glukozy przez komórki organizmu, co klinicznie manifestuje się zwiększeniem stężenia glukozy we krwi (hiperglikemia) i wydalaniem glukozy z moczem (glikozurią). Jednym słowem insulina jest kluczem, który otwiera drzwi glukozie do wszystkich komórek naszego organizmu. Brak klucza (zaburzenia wydzielania insuliny) lub niedopasowanie klucza do zamka (nieprawidłowości działania insuliny), sprawia, że glukoza nie może wejść do komórek a tym samym spełniać swoją fizjologiczną funkcję. Zaś zahamowanie wpływu insuliny na komórki i tkanki prowadzi do rozwoju zaburzeń w zakresie gospodarki węglowodanowej, tłuszczowej i białkowej organizmu. Długotrwały wpływ hiperglikemii jest przyczyną przewlekłych powikłań cukrzycy w postaci angiopatii oraz neuropatii. Dlatego nieleczona lub niewłaściwie leczona cukrzyca jest jedną z głównych bezpośrednich i pośrednich przyczyn inwalidztwa oraz wczesnej umieralności.


Cukrzyca występuje u wszystkich ras ludzkich (a także w świecie zwierząt), na wszystkich kontynentach, w każdym wieku). Liczbę chorych na cukrzycę na świecie w roku 2000 szacowano na ok.175 milionów, z czego 157 milionów to cukrzyca typu 2, a 18 milionów to cukrzyca typu 1. W Polsce w roku 2000 było ok.200 tysięcy chorych na cukrzycę typu 1 i 1147 tysięcy chorych na cukrzycę typu 2.